ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΙΣ….

Κατά την διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου λέγονται ιστορίες. Άλλες μικρές και σύντομες και άλλες μεγάλες, με μεγάλη υπόθεση και πλοκή. Λέγονται σε στιγμές που είναι μαζεμένη η παρέα, ακούγονται όταν είσαι παιδί για να κοιμηθείς, λέγονται είτε για να σε ψυχαγωγήσουν ή και να σε διδάξουν. Μερικές φορές είναι γλυκές ιστορίες, άλλες τρομακτικές, άλλες με θέμα για κάποια μάχη ή ένα ιστορικό γεγονότος, είτε και άλλες ιστορίες που διάβασες κάποια στιγμή της ζωής και ακόμα τις θυμάσαι μην ξέροντας τον λόγο, προκαλώντας κάθε φορά που τις διαβάζεις το ίδιο δυνατό συναίσθημα. Όπως είχε αναφέρει ο Neil Gaiman σε ένα βιβλίο του, είχε διαβάσει μια ιστορία πολλά χρόνια πριν, δεν θυμόταν τι έλεγε αυτή η ιστορία, αλλά ακόμα θυμόταν τα συναισθήματα που του προκάλεσε και τον ώθησε να αρχίσει να γράφει βιβλία.

Έτσι και εγώ αυτές τις μέρες διάβασα μια ιστορία σε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, που μου δημιούργησε μια πληθώρα συναισθημάτων και σκέψεων και θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας.

    «Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή…

  Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει όχι απαραίτητα κάποιος που βρίσκει.
 Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση.
Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.
Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προκαλούσε να μπει.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος.
  Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.
  Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.
  Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μία απ’ τις πέτρες:

Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες,

 δύο εβδομάδες και 3 μέρες.

  Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι είναι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ’ εκείνο το μέρος.
  Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή.Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε: 

Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 βδομάδες.

  Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.
  Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες είχαν  παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια…
Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
  Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε. Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.
«όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ’ αυτό το μέρος; Ποια τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά;»
  Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:
« Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω…
 Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στον λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από την στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει: 

Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.

Στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση. 

  Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια βδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή;
  Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού… Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δυο μέρες; Μια βδομάδα;
  Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού; Και ο γάμος των φίλων;
Και το ταξίδι που πάντα ήθελε; Και η συνάντηση με τον αδερφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;
Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων; Ώρες; Μέρες;
  Έτσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε.Κάθε λεπτό.

Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και ο πραγματικός χρόνος ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ.»

                (ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ, ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ OPERA,1997)

Ποιος είναι ο δικός σου χρόνος λοιπόν μέχρι τώρα;

ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΑΙΔΙ

     Ένα παιδί με φιγούρα μεγάλου ανθρώπου στέκεται πίσω από τα κάγκελα του κτήματος του. Με ύφος που δίψαγε να βγει έξω αλλά ένιωθε ότι δεν μπορούσε να το κάνει. Εγκλωβισμένος στις σκέψεις του αναπολούσε το παρελθόν. Θα ήθελα να ήμουνα παιδί, έλεγε. Και ποιος μεγάλος δεν το έχει σκεφτεί. Θα ήθελα να βγω έξω στα πάρκα, να μην έχω έννοιες . Μια μελαγχολία εμφανίστηκε  στα μάτια του. Νιώθω τόσο μοναξιά παρόλο που περιστοιχίζομαι από τόσους γνωστούς και δήθεν φίλους. Όταν ήμουνα παιδί, μπορούσα να κάνω οποιοδήποτε φίλο μου. Να μοιραστώ τα πιο απλά πράγματα πράγματα,το παγωτό μου, το φαγητό μου, το παιχνίδι μου. Αυτοί ήταν η μικρή μου περιουσία που την έδινα στο διπλανό μου χωρίς να ντραπώ πως έχω λίγα, χωρίς να αισθανθώ πως είναι φτωχά, ήταν πλούσια με πολύ αγάπη.Τώρα όλοι κλείνονται στα σπίτια τους με φόβο για τους άλλους, να αδιαφορούν για το τι κάνει ο διπλανός τους. Και αν γίνει αυτό γίνει είναι για να σβήσουν την δίψα τους για κουτσομπολιό.

   Θα ήθελα να ήμουνα παιδί και να με φροντίζουν όλοι, να ασχολούνται μαζί μου και να ενδιαφέρονται. Άραγε που έχουν χαθεί τα αγνά μας συναισθήματα; Τι έχουν απογίνει; Υπάρχει ημερομηνία λήξεις σε αυτά που αισθανόμαστε και κάνουμε; Η κληρονομιά μας μεγαλώνοντας είναι να αποκτούμε απομόνωση, ευθύνες, άγχοι και σιγά σιγά να διαβρώνουμε τον όμορφο παιδικό μας χαρακτήρα με μια μεγαλύστικη συμπεριφορά;

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του και μια μικρή σπίθα βρήκε την θέση της στο βλέμμα του.

Αναπολώντας την μικρή παρέα της πλατείας να περιμένει να παίξουμε με την μία μπάλα που είχαμε, να περιμένουμε μέχρι το σούρουπο τον φίλο μας ή την φίλη μας να μοιραστεί τα μυστικά της και μετά τρέχοντας σπίτι να απολαύσουμε το υπέροχο φαγητό της μαμάς.Να μαζευόμαστε στο πιο σκοτεινό μέρος της περιοχής και να λέμε τις πιο τρομακτικές ιστορίες μεταξύ μας και να φοβόμαστε κρυφά για να μην μας κοροϊδεύουν  Να γελάμε ώρες με την γκάφα που έκανε ο φίλος μας ή με την τρικλοποδιά που του βάλαμε και έπεσε.

 Να μοιραστούμε την αγνή αγάπη που έχουμε για το μικρό μας ζωάκι που είναι υπό την προστασία μας. Το μικρό μας αδερφάκι που παίζουμε μαζί του.Το μεγάλο μας αδερφάκι που κρυφά θέλουμε να γίνουμε σαν και αυτό και του κλέβουμε τα ρούχα του και τα φοράμε. Κλέβοντας κρυφά της γόβες της μαμάς θέλοντας να γίνουμε μεγάλοι και να θαυμάσουμε τον εαυτό μας. Και όταν έρχεται η στιγμή που μεγαλώνεις να σκέφτεσαι πως ήταν όταν ήσουνα μικρός.

   Μέσα σε αυτή την διαδρομή των χρόνων, σκληραίνουμε, απογοητευόμαστε, και την πατάμε. Εμπιστευόμαστε ανθρώπους και τους δίνουμε την κρυφή πηγή ενέργεια μας, την αγάπη μας. Όμως πολλοί από αυτούς την αγνοούν, την παραπετάνε Δεν δίνουν την απαραίτητη προσοχή ούτε στα λόγια, στις πράξεις, ούτε στα συναισθήματα.

   Ο άνθρωπος άφησε τα κάγκελα και ανέπνευσε τον καθαρό αέρα που τον περιτριγύριζε. Πείσμωσε κάνοντας αυτές τις σκέψεις και δείχνοντας να μην του αρέσει ο κόσμος που του δημιούργησαν έκανε μια τελευταία σκέψη.

   Δεν θα αφήσω το πολυτιμότερο πράγμα που έχω κρατήσει από τότε. Είναι τα όνειρα μου. Ξέρω ότι με τον καιρό αλλάζουν. Άλλωτε μικρά και ασήμαντα, άλλωτε μεγάλα και σπουδαία. Ένας ασκός που μπάζει και ξεφουσκώνει σιγά σιγά. Όμως καιρός να τον ανοίξω πάλι και να τοποθετήσω νέο αέρα στα όνειρα μου. Αυτά κανείς δεν μπορεί να μου τα μολύνει. Μπορεί κάποιος να αμφιβάλει για αυτά, να τα κατακρίνει, να τα χλευάζει, αλλά ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα τα πραγματοποιήσω.

Ένα από τα μεγαλύτερα μου όνειρα, μα φυσικά να γίνω παιδί.

BLUE MOON

   BLUE MOON

  


 Χτες είχαμε μια πανέμορφη πανσέληνο. Πολλά άρθρα ξεπετάγονταν και γράφανε για την υπέροχη μπλε πανσέληνο που θα είχαμε. Όλοι ξεχύθηκαν σε πάρκα, στους δρόμους, στις κοντινές παραλίες να δουν αυτήν την περιβόητη πανσέληνο και είχαν την απορία γιατί την λένε μπλε, αφού είναι κίτρινη. Μια πανσέληνος όπως οι άλλες.

   Για να διαφωτίσουμε λιγάκι την κατάσταση, η πανσέληνος είναι και θα είναι κίτρινη. Η μπλε πανσέληνος είναι απλά μια έκφραση που έχουμε πάρει από την αγγλική μετάφραση του “Blue Moon” , το οποίο  συμβολίζει την σπανιότητα αυτής της πανσελήνου (έκφραση που λέγεται για κάτι σπάνιο, «once in blue moon»).  Τα περισσότερα έτη έχουν 12 πανσελήνους ωστόσο καθώς το έτος είναι μεγαλύτερο κατά 11 μέρες από τους 12 σεληνιακούς μήνες μαζί, κάθε 2 ή 3 χρόνια θα έχουν 13 πανσελήνους σε ένα έτος και αναγκαστικά δύο από αυτές θα πέσουν τον ίδιο μήνα.

   Όπως ξέρουμε το αυγουστιάτικο φεγγάρι είναι ξακουστό σαν το πιο μεγάλο και λαμπρό φεγγάρι! Το λαμπρότερο φεγγάρι συμβαίνει όταν την ημέρα της πανσελήνου η Σελήνη βρίσκεται στην πιο κοντινή απόστασή της από τη Γη, δηλαδή περίπου μία φορά το χρόνο. Αυτό το φαινόμενο λέγεται  "Super Moon". Ο όρος «Μπλε φεγγάρι» είναι δημοφιλής όταν έχουμε διπλή πανσέληνο στον ίδιο μήνα και έτσι και χτες 31 Αυγούστου ήταν η μέρα της Μπλε πανσελήνου, πράγμα που είναι ακόμα πιο σπάνιο να συμπέσει αυτό τον μήνα. Η επόμενη φορά που θα συναντήσουμε δυο πανσελήνους με το ομορφότερο φεγγάρι τον Αύγουστο είναι το 2023.

   Όμως, αυτή η παραδοχή μάλλον είναι λανθασμένη λόγω λάθους ενός επιστημονικού άρθρου και ερμηνεύοντας το σωστά, μπλε φεγγάρι έχουμε όταν σε μια από τις 4 εποχές του έτους πέσουν 4 πανσέληνοι με «μπλε πανσέληνο» να αποκαλείται η Τρίτη. Οπότε η συντομότερη  «Μπλε πανσέληνος» θα είναι τον Αύγουστο του 2013.

Ακόμα μια ενδιαφέρουσα εκδοχή είναι ότι τον 18 αιώνα , κατά τη διάρκεια της Γρηγοριανής μεταρρύθμισης του ημερολογίου, χάθηκαν κάποιες μέρες, έτσι «χάθηκε» και ένα φεγγάρι, γι αυτό και το φεγγάρι αυτό έχει το συμβολισμό της προδοσίας και το ονομάστηκε  «το φεγγάρι της προδοσίας».

Περισσότερα....

http://www.youtube.com/watch?v=4HRKl0fa2dg 

A Dream Come True….

Σηκώθηκε για άλλη μία μέρα από το κρεβάτι της μηχανικά. Πήγε στο γραφείο της και άνοιξε το Laptop της. Διάβασε πρώτα όλα τα νέα από της εφημερίδες, άνοιξε τα mail της και το skype, ένα παραθυράκι επικοινωνίας με τους δικούς της ανθρώπους . Ήταν ένα είδος μιας μικρής ιεροτελεστίας προτού αρχίσει την σοβαρή δουλειά. Αδειάζει το μυαλό, χαλαρώνεις και παίρνεις μια ανάσα προτού βυθιστείς και κάνεις κατάδυση στην γνώση. Βρήκε την αγαπημένη της ταινία να την έχει να παίζει για να ακούγετε κάτι από πίσω σαν παρέα και η μέρα μόλις ξεκίνησε. Μα σήμερα όμως είναι μια διαφορετική μέρα. Μόλις συνειδητοποίησε ότι η σημερινή μέρα είναι γιορτινή γι’ αυτή. Είναι μια μέρα που την ονειρευόταν εδώ και 4 χρόνια και δεν την αντιλήφτηκε εξ αρχής.

Μια φορά μου είπες κρυφά το όνειρο σου, ξέρεις κουράστηκα, θα ήθελα μια μέρα να σηκωθώ και να ανοίξω το Laptop και να είναι όλο το διδακτορικό μέσα. Θα θελα να το έβαζα να τυπώνεται και να κάτσω να ακούω τον ήχο. Φαντάζει μαγικός σκέφτηκα. Η δουλειά και οι σκέψεις τόσων χρόνων να παίρνουν μορφή και σχήμα. Να γίνετε η αφορμή που κάποιος άλλος μετά από κάποιο καιρό να αρχίζει και εκείνος την δικιά του παρασκευή σκέψεων και ιδεών . Ίσως κάποια στιγμή να δοθεί η ευκαιρία να παραχθεί κάτι καινούργιο και πρωτοπόρο. Δεν θα είσαι υπερήφανος για μια τέτοια στιγμή; Γίνεσαι η μητέρα μιας ιδέας  ή αν δεν το καταφέρεις, σίγουρα ένας δυνατός θεμέλιος λίθος  για μια επιστημονική κατάκτηση.

Ένιωσα μικρή ,αλλά τόσο περήφανη για το άτομο που είχα απέναντι μου. Και ξαφνικά ο χρόνος γυρίζει πίσω ,στην αρχή της κατάκτησης. Ένα κορίτσι ξεκινάει για μια άλλη χώρα, χωρίς να ξέρει που πηγαίνει, να ακολουθήσει το όνειρο της. Μα όταν το αντικρίζει παίρνει της μορφή μιας δύσκολης και δύσβατης ανηφόρας. Αρχίζει και περπατά και βρίσκει πολλές δυσκολίες στον δρόμο της. Ίσως κάθε τι καλό που την περιμένει πίσω από την ανηφόρα ,να αξίζει οποιαδήποτε θυσία για να το καταφέρει. Θυμάμαι που κάποτε μου είχαν πει ότι η ζωή είναι μια ζυγαριά  και πρέπει να θυσιάσεις κάποια πράγματα για να αποκτήσεις κάποια άλλα. Και έτσι ήταν!

Μπλεγμένος μέσα σε ένα λαβύρινθο, ψάχνοντας το δρόμο να βγεις έξω. Γυρίζεις γύρω γύρω  , διαλέγεις δρόμους  που πολλές φορές είναι λάθος, ψάχνεις για βοήθεια και καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι μόνος σου, παλεύεις με τον εαυτό σου και πολλές φορές απογοητεύεσαι. Κάνοντας κρητική στον εαυτό σου, αμφιβάλεις για αυτά που πιστεύεις, σκοντάφτεις και ξανασηκώνεσαι. Και εκεί που έχεις κουραστεί, απογοητευτεί, και δεν αντέχεις άλλο, ξαφνικά έρχεσαι μπροστά στην έξοδο του λαβύρινθου. Και βγαίνεις έξω. Και όπως έλεγε ο μπαμπάς μου, πολλοί θα δουν ότι βγήκες από αυτό τον λαβύρινθο , αλλά κανείς δεν θα έχει καταλάβει στα αλήθεια τους κόπους και τις θυσίες σου.

Και ξαφνικά επανέρχεσαι στην σημερινή μέρα που όλα έχουν τελειώσει. Σήμερα είναι που ντύνεις με χοντρό κάλυμμα τους κόπους σου και χαράσσεις με χρυσά γράμματα το όνομα σου. Φορώντας το καλύτερο χαμόγελο σου και πετώντας από πάνω σου όλα τα άγχη, κλείνεις ένα κεφάλαιο της ζωής σου νιώθοντας πιο δυνατή και γεμάτη από χιλιάδες εμπειρίες. Αλλάζεις σελίδα και ξεκινάς να γράφεις το νέο κεφάλαιο της ζωής σου.

Όλοι είναι υπερήφανοι για σένα….

Αφιερωμένο σε όλους όσους παλεύουν για τα όνειρα τους και τις αξίες τους παρ’ όλες τις αντιξοότητες. 

Μεγάλη Παρασκευή...

Μικρές σταγόνες έπεσαν ξαφνικά στο πρόσωπό μου. Σαν δάκρυα ήταν. Πένθιμη μέρα, ακούγοντας να ηχούν καμπάνες περπατάς και κοιτάς γύρω σου, μα δεν βλέπεις τίποτα ευχάριστο. Μια μέρα σαν και αυτή, όπου ο χριστός κρεμάτε επί ξύλου, η περιφορά του επιταφίου είναι συμβολική για την ζωή που περνάνε πολλοί τελευταία. Γύρω μου άνθρωποι που γυρεύουν απαντήσεις στην αιώνια ερώτηση του «γιατί», με σκυθρωπά τα πρόσωπα και σκεπτικοί. Άραγε θα μπορούσε κάποιος να τους δώσει απαντήσεις; Και το δυσκολότερο είναι αν κάποιος θα μπορούσε να δώσει λύσεις.

Συνεχίζοντας την πορεία μου προς την εκκλησία, αγχωμένη και ίσως τσαντισμένη που δεν μπόρεσα να συμμετάσχω και εγώ στα μυστήρια της εκκλησίας, προσπαθώ να βρω το εγώ μου.Σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά, παρατηρώ δυο παιδάκια να διαβάζουν κάποιους ψαλμούς, όμως δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα κρυφά νοήματα τους. Κόσμος να περιμένει σε μια ουρά για να προσκυνήσει, βιαστικός και ανυπόμονος. Αναρωτήθηκα αν έρχονται από συνήθεια ή σημαίνει κάτι για αυτούς αυτή η τελετουργία;

Γιατί είναι πένθιμη για μας αυτή η μέρα; Μήπως αναλογιζόμαστε και εμείς την δικιά μας εβδομάδα ή μήνες των παθών; Τι είναι αυτό που θέλουμε να είναι ο μικρός μας επιτάφιος , να θρηνήσουμε για αυτό και να το θάψουμε μέσα στην ψυχή μας; Αποσκοπούμε και εμείς σε μια μικρή ανάσταση του εγώ μας και αναγέννησης του εαυτού μας;

Ίσως θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμα, γιατί μετά τον πένθιμο ήχο να ακουστούν η καμπάνες της ανάστασης, της χαράς, ο ήχος των φιλιών για την χαρά, γέλια και κλάματα από τους δυνατούς κρότους, να σπάνε την ησυχία μέσα στην νύχτα και να την μετατρέπουν σε μέρα. Τότε θα ξέρεις ποια είναι η απάντηση που έψάχνες.

Επιλέγοντας το σωστό βαγόνι της ζωής σου.

Ακούμπησα την πλάτη μου στο ανάποδο κάθισμα στο μετρό. Παρατηρούσα τις εικόνες που άφηνα ,τα γεγονότα που περνούσαν,κοίταζα το παρελθόν. H ζωή γεμάτο από επιλογές που πρέπει να παρθούν μέσα σε λίγο χρόνο. Ταξιδεύουμε με μεγάλη ταχύτητα. Αν κάτσεις και κοιτάς το παρελθόν ,ίσως χάσεις στιγμές από το παρόν και από το μέλλον. Αγνοείς τι έχεις πίσω από την πλάτη σου.

Και έτσι όπως το βλέμμα κινήτε μια λάμψη στα μάτια σου πετάγεται και νιώθεις τον αέρα στα μαλλιά σου. Ξαφνικά παρατηρείς ότι αντίθετα από σένα κινήτε ένας δεύτερος συρμός .Είναι η ευκαιρία να γυρίσεις σε κάποιες επιλογές του παρελθόντος ,σκέψεις ,πράξεις ή να διορθώσεις γεγονότα ή καταστάσεις. Έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις κατεύθυνση Ο χρόνος επιλογής είναι μικρός όμως, αν δεν διαλέξεις σύντομα θα χάσεις το βαγόνι.

Όταν πάρεις την επιλογή και είσαι σίγουρος γι αυτή κατεβαίνεις από την στάση. Έχεις καταλήξει που θες να πας,ποια είναι η πορεία σου,ποια είναι η κατεύθυνση σου.

Μπορεί να κατέβηκες από τον σταθμό,άλλα πολλές φορές θα σου δοθούν ευκαιρίες να ανέβεις ξανά και να προχωρήσεις .Ίσως να αλλάξεις πορεία,να διορθώσεις. Προχωρώντας προς τα εμπρός ,καθισμένη από την απέναντι πλευρά πλέον αντιμετωπίζοντας το μέλλον.

Όμως πότε θα ξέρεις σε ποια στάση θα κατέβεις;ποια είναι η σωστή;πόσο θα πρέπει να συνεχίσεις για να βρεις αυτό που ψάχνεις;

Σε αυτό το ταξίδι πολλοί είναι αυτοί που θα κάτσουν δίπλα σου,στην διπλανή θέση,όμως το πόσο θα κάτσουν δίπλα και γιατί κάθισαν μόνο αυτοί το ξέρουν. Γιατί σε επέλεξαν,κοινή διαδρομή ή θέληση;Θα είναι μέχρι το τέλους του ταξιδιού ή η θέση δίπλα σου θα αδειάσει;πόσα άτομα θα περάσουν και τι θα αφήσουν πίσω τους;

Τι είναι πιο τρομακτικό,να αντιμετωπίσεις τα λάθη του παρελθόντος ή ένα αβέβαιο μέλλον;

Και στο τέλος της ζωής, στο τέρμα της διαδρομής θα κρίνουμε αν αυτές οι στάσεις που κάναμε σε ολόκληρη την διάρκεια της ζωής μας ήταν η σωστές και μας έκαναν να αισθανθούμε πλήρης.

Σαν το μολύβι....

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:

- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.

- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!

- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

Του Paolo Coelho, που δημοσιεύθηκε πριν χρόνια στο περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ .