ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΑΙΔΙ

     Ένα παιδί με φιγούρα μεγάλου ανθρώπου στέκεται πίσω από τα κάγκελα του κτήματος του. Με ύφος που δίψαγε να βγει έξω αλλά ένιωθε ότι δεν μπορούσε να το κάνει. Εγκλωβισμένος στις σκέψεις του αναπολούσε το παρελθόν. Θα ήθελα να ήμουνα παιδί, έλεγε. Και ποιος μεγάλος δεν το έχει σκεφτεί. Θα ήθελα να βγω έξω στα πάρκα, να μην έχω έννοιες . Μια μελαγχολία εμφανίστηκε  στα μάτια του. Νιώθω τόσο μοναξιά παρόλο που περιστοιχίζομαι από τόσους γνωστούς και δήθεν φίλους. Όταν ήμουνα παιδί, μπορούσα να κάνω οποιοδήποτε φίλο μου. Να μοιραστώ τα πιο απλά πράγματα πράγματα,το παγωτό μου, το φαγητό μου, το παιχνίδι μου. Αυτοί ήταν η μικρή μου περιουσία που την έδινα στο διπλανό μου χωρίς να ντραπώ πως έχω λίγα, χωρίς να αισθανθώ πως είναι φτωχά, ήταν πλούσια με πολύ αγάπη.Τώρα όλοι κλείνονται στα σπίτια τους με φόβο για τους άλλους, να αδιαφορούν για το τι κάνει ο διπλανός τους. Και αν γίνει αυτό γίνει είναι για να σβήσουν την δίψα τους για κουτσομπολιό.

   Θα ήθελα να ήμουνα παιδί και να με φροντίζουν όλοι, να ασχολούνται μαζί μου και να ενδιαφέρονται. Άραγε που έχουν χαθεί τα αγνά μας συναισθήματα; Τι έχουν απογίνει; Υπάρχει ημερομηνία λήξεις σε αυτά που αισθανόμαστε και κάνουμε; Η κληρονομιά μας μεγαλώνοντας είναι να αποκτούμε απομόνωση, ευθύνες, άγχοι και σιγά σιγά να διαβρώνουμε τον όμορφο παιδικό μας χαρακτήρα με μια μεγαλύστικη συμπεριφορά;

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του και μια μικρή σπίθα βρήκε την θέση της στο βλέμμα του.

Αναπολώντας την μικρή παρέα της πλατείας να περιμένει να παίξουμε με την μία μπάλα που είχαμε, να περιμένουμε μέχρι το σούρουπο τον φίλο μας ή την φίλη μας να μοιραστεί τα μυστικά της και μετά τρέχοντας σπίτι να απολαύσουμε το υπέροχο φαγητό της μαμάς.Να μαζευόμαστε στο πιο σκοτεινό μέρος της περιοχής και να λέμε τις πιο τρομακτικές ιστορίες μεταξύ μας και να φοβόμαστε κρυφά για να μην μας κοροϊδεύουν  Να γελάμε ώρες με την γκάφα που έκανε ο φίλος μας ή με την τρικλοποδιά που του βάλαμε και έπεσε.

 Να μοιραστούμε την αγνή αγάπη που έχουμε για το μικρό μας ζωάκι που είναι υπό την προστασία μας. Το μικρό μας αδερφάκι που παίζουμε μαζί του.Το μεγάλο μας αδερφάκι που κρυφά θέλουμε να γίνουμε σαν και αυτό και του κλέβουμε τα ρούχα του και τα φοράμε. Κλέβοντας κρυφά της γόβες της μαμάς θέλοντας να γίνουμε μεγάλοι και να θαυμάσουμε τον εαυτό μας. Και όταν έρχεται η στιγμή που μεγαλώνεις να σκέφτεσαι πως ήταν όταν ήσουνα μικρός.

   Μέσα σε αυτή την διαδρομή των χρόνων, σκληραίνουμε, απογοητευόμαστε, και την πατάμε. Εμπιστευόμαστε ανθρώπους και τους δίνουμε την κρυφή πηγή ενέργεια μας, την αγάπη μας. Όμως πολλοί από αυτούς την αγνοούν, την παραπετάνε Δεν δίνουν την απαραίτητη προσοχή ούτε στα λόγια, στις πράξεις, ούτε στα συναισθήματα.

   Ο άνθρωπος άφησε τα κάγκελα και ανέπνευσε τον καθαρό αέρα που τον περιτριγύριζε. Πείσμωσε κάνοντας αυτές τις σκέψεις και δείχνοντας να μην του αρέσει ο κόσμος που του δημιούργησαν έκανε μια τελευταία σκέψη.

   Δεν θα αφήσω το πολυτιμότερο πράγμα που έχω κρατήσει από τότε. Είναι τα όνειρα μου. Ξέρω ότι με τον καιρό αλλάζουν. Άλλωτε μικρά και ασήμαντα, άλλωτε μεγάλα και σπουδαία. Ένας ασκός που μπάζει και ξεφουσκώνει σιγά σιγά. Όμως καιρός να τον ανοίξω πάλι και να τοποθετήσω νέο αέρα στα όνειρα μου. Αυτά κανείς δεν μπορεί να μου τα μολύνει. Μπορεί κάποιος να αμφιβάλει για αυτά, να τα κατακρίνει, να τα χλευάζει, αλλά ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα τα πραγματοποιήσω.

Ένα από τα μεγαλύτερα μου όνειρα, μα φυσικά να γίνω παιδί.