Μικρές σταγόνες έπεσαν ξαφνικά στο πρόσωπό μου. Σαν δάκρυα ήταν. Πένθιμη μέρα, ακούγοντας να ηχούν καμπάνες περπατάς και κοιτάς γύρω σου, μα δεν βλέπεις τίποτα ευχάριστο. Μια μέρα σαν και αυτή, όπου ο χριστός κρεμάτε επί ξύλου, η περιφορά του επιταφίου είναι συμβολική για την ζωή που περνάνε πολλοί τελευταία. Γύρω μου άνθρωποι που γυρεύουν απαντήσεις στην αιώνια ερώτηση του «γιατί», με σκυθρωπά τα πρόσωπα και σκεπτικοί. Άραγε θα μπορούσε κάποιος να τους δώσει απαντήσεις; Και το δυσκολότερο είναι αν κάποιος θα μπορούσε να δώσει λύσεις.
Συνεχίζοντας την πορεία μου προς την εκκλησία, αγχωμένη και ίσως τσαντισμένη που δεν μπόρεσα να συμμετάσχω και εγώ στα μυστήρια της εκκλησίας, προσπαθώ να βρω το εγώ μου.Σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά, παρατηρώ δυο παιδάκια να διαβάζουν κάποιους ψαλμούς, όμως δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα κρυφά νοήματα τους. Κόσμος να περιμένει σε μια ουρά για να προσκυνήσει, βιαστικός και ανυπόμονος. Αναρωτήθηκα αν έρχονται από συνήθεια ή σημαίνει κάτι για αυτούς αυτή η τελετουργία;
Γιατί είναι πένθιμη για μας αυτή η μέρα; Μήπως αναλογιζόμαστε και εμείς την δικιά μας εβδομάδα ή μήνες των παθών; Τι είναι αυτό που θέλουμε να είναι ο μικρός μας επιτάφιος , να θρηνήσουμε για αυτό και να το θάψουμε μέσα στην ψυχή μας; Αποσκοπούμε και εμείς σε μια μικρή ανάσταση του εγώ μας και αναγέννησης του εαυτού μας;
Ίσως θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμα, γιατί μετά τον πένθιμο ήχο να ακουστούν η καμπάνες της ανάστασης, της χαράς, ο ήχος των φιλιών για την χαρά, γέλια και κλάματα από τους δυνατούς κρότους, να σπάνε την ησυχία μέσα στην νύχτα και να την μετατρέπουν σε μέρα. Τότε θα ξέρεις ποια είναι η απάντηση που έψάχνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου