Σκέψεις…

Πολλά από τα θέματα τα οποία τυχαίνει να διαβάσουμε είναι λίγο πολύ «λογικά». Κάπως έτσι δεν εκτιμάται -μερικές φορές- η αξία τους. Ίσως η σπουδαιότητα της αποτύπωσης των σκέψεων του συγγραφέα να είναι αποτέλεσμα της ευκαιρίας που δίνει στον αναγνώστη του να φέρει στην επιφάνεια των σκέψεων του το θέμα που εγείρει.

Γράφοντας κανείς τις σκέψεις του είναι κάτι αφενός επιθυμητό για τους υπόλοιπους, καθώς προσεγγίζει ένα θέμα από την οπτική του –η οποία ενδέχεται να διαφέρει απ΄ αυτήν του αναγνώστη ή να είναι συμπληρωματική, αφετέρου «ξεγυμνώνεται» ο ίδιος. Μέσα από τα όσα γράφει και λέει ένας άνθρωπος μπορεί να αντιληφθούμε τόσο τον τρόπο σκέψης του όσο και τα πιστεύω του ή τις θέσεις του επί ενός θέματος. (Αναλόγως) μπορούμε και να καταλάβουμε κάποιες γενικές αρχές του ατόμου μέσα από τις οποίες γίνεται προβλέψιμη η συμπεριφορά του ή οι σκέψεις του. Για παράδειγμα, αν κάποιος πιστεύει ότι πάντα «λανθάνουσα γλώσσα λέει την αλήθεια», τότε μπορεί να είναι θύμα περίπτωσης στην οποία ένα άτομο κάνει ακριβώς το αντίθετο. Αυτό μοιάζει να ’ναι καθοδήγηση της σκέψης και είναι ανησυχητικό! Σκεφτείτε την περίπτωση στην οποία ένα άτομο λέει ότι για να ειπωθεί κάτι από ένα άτομο (έστω και ως αστείο) σημαίνει ότι το άτομο το σκέφτηκε και άρα; Αντίστοιχα μπορούμε να σκεφτούμε την περίπτωση ενός ζευγαριού όπου ο ένας εκ των δύο -αστειευόμενος πάντα- λέει στον σύντροφό του κάθε τόσο ότι έχει πολλές επιτυχίες ως προς την προσέγγισή του από άτομα του άλλου φύλου. Προκύπτει άραγε ότι το άτομο έχει την προδιάθεση να κερατώσει τον σύντροφό του; Εγώ νομίζω πως όχι και αυτό δίχως να αναιρείται η ίδια μου η σκέψη, καθώς δεν μπορούμε να «αποπλαισιώσουμε» ένα περιστατικό – δηλ. να υπάρχει μία συγκεκριμένη ερμηνεία ενός συμβάντος/μιας συμπεριφοράς για κάθε άνθρωπο. Ωστόσο, γνωρίζοντας την πεποίθηση του ατόμου και τη δήλωσή του αυτή μπορεί αυτό να αποτελέσει την αιτία για αναζήτηση της αλήθειας, της όποιας αλήθειας.

Οπόταν και γενικότερα όταν ακούμε για ένα συμβάν στο οποίο έλαβε μέρος ένα οικείο μας άτομο δεν θα πρέπει να τον καταδικάσουμε γι’ αυτά που μάθαμε ότι είπε. Αυτό διότι δεν μπορούμε να συνυπολογίσουμε -στα όσα ειπώθηκαν- τη μη λεκτική επικοινωνία, τον τόπο και χρόνο στον οποίο έλαβε χώρα το περιστατικό, το περιβάλλον, τα κίνητρα του ατόμου, την ψυχολογική του κατάσταση, την ηθελημένη ή όχι διαστρέβλωση του περιστατικού από το 2ο άτομο καθώς ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται κανείς ένα συμβάν επηρεάζεται από την προηγούμενη γνώση και εμπειρία του, τη στάση του και τα πιστεύω του ως προς το άτομο που συμμετείχε στο συμβάν, το πόσο καλά γνωρίζουμε το άτομο και άλλους παράγοντες.

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τις δηλώσεις ενός πολιτικού. Ενώ από τα συμφραζόμενα των δηλώσεών του προκύπτει το Α, κάποιος επιτήδειος μπορεί να χρησιμοποιήσει μία του πρόταση από την οποία προκύπτει νόημα που δεν συνάδει με το νόημα των δηλώσεων του πολιτικού -και αυτό για οποιοδήποτε λόγο- με αποτέλεσμα να παραποιήσει τα των δηλώσεων του πολιτικού. Το χειρότερο της υπόθεσης είναι οι δέκτες του μηνύματος -ο όχλος- οι οποίοι πολλές φορές είναι και οι φανατικοί-ημιμαθείς που θα σπεύσουν να γνωστοποιήσουν αυτό που άκουσαν αφού νιώθουν ότι γνωρίζουν το θέμα, όπως και πολλά άλλα θέματα τα οποία γνωρίζουν και μπορούν να εκφράσουν σε μία γραμμή…